We Are Moving Away from Solving the Mixed Marriage Problem! (Tr: Karma Evlilik Sorununa Çözüm Bulmaktan Uzaklaşıyoruz!)

 With the movement we started approximately 2.5 years ago, the mixed marriage problem has occupied the agenda both in the north and south of Cyprus.

Earlier this year, although it did not satisfy most Turkish Cypriots, the 14-point package announced by the President of the Republic of Cyprus, Mr. Hristodoulides, for Turkish Cypriots included the mixed marriage problem as well.

From my perspective, this was a significant move because it showed that the government of the Republic of Cyprus was not indifferent to this issue and was open to working with us.

But unfortunately, we could not and still cannot make good use of this "invitation."

Some politicians in the north of our island have little knowledge about this issue, and sometimes, for their political interests, they use incorrect arguments, making us appear quite unsympathetic in the eyes of the public in the Republic of Cyprus.

We now know that the resolution of citizenship issues lies in the hands of the Republic of Cyprus. But how likely is it for a president or government to act against public opinion and find a solution to this problem if the public does not sympathize with us?

"Identity or Shame?"

Last weekend, I came across an article in Fileleftheros, the largest newspaper in the Republic of Cyprus, titled "Identity or Shame?", discussing the mixed marriage problem.

As I read the article, I felt deeply saddened. It felt as though all our efforts and everything we have tried to explain until now were in vain.

My entire struggle has actually been to prevent this kind of perception against us, to prove the legitimacy of our fight, and to gain public support.

Because gaining public support would bring us closer to convincing politicians to make changes. However, right now, we are heading in the opposite direction…

I have always said, and I will continue to say: If we are sincere about finding a solution to this problem, whether as politicians, lawyers, or those directly affected by this issue, we must first understand where this problem originates.

We must approach this issue objectively, without prioritizing political interests, and at the same time, we must examine the arguments of the Republic of Cyprus.

We need to go beyond saying, "I want this citizenship, this citizenship is my right." We must realize that this is not just an individual issue but a societal one and grasp the importance of collective struggle.

We must recognize that this problem is just one of many issues arising from the Cyprus problem.

By now, you can see that most of the usual methods have already been tried to solve this issue.

It is clear that blaming the other side will lead nowhere. We must also try compromise and diplomacy. We need to consider the arguments of both sides and try to find solutions that satisfy both.

We must produce arguments that acknowledge historical and political realities while demonstrating where we have legitimate claims.

Instead of seeing articles that portray our struggle as unjust, the newspapers in the Republic of Cyprus should now be filled with pieces explaining why our struggle is legitimate.

We must find 'intermediate solutions' together with the Republic of Cyprus.

I don’t know how much longer I can keep explaining this on my own or continue to show you the right arguments; because a societal struggle is always far more effective than an individual effort.

Perhaps it is time to stop asking, "How will my child get citizenship?" and instead ask, "How can I contribute to this societal struggle so that we can find a solution for all our children?"

Perhaps it is time to move forward by recognizing these realities instead of being attacked and vilified for being close to the Republic of Cyprus, for saying that the Republic of Cyprus is our state, and for arguing that we have a right to its citizenship.

Fileleftheros Newspaper, 20.12.2024, Aristos Mihalidis' Column:

"Identity or Shame?"

The residents of the illegal "TRNC" who define themselves as "stateless" once again marched to the District Administration of free Nicosia yesterday, accusing the Republic of Cyprus of depriving them of their identity.

They are being portrayed as victims of an inhumane and racist Republic of Cyprus that has rendered them stateless.

Former Member of the European Parliament Niyazi Kızılyürek and the Ministry of Foreign Affairs at the UN Human Rights Council in Geneva have also condemned the Republic of Cyprus before the European Commission. Inhumane and racist!

Yes, these people have a problem, and it is tragic, but neither they nor those condemning democracy ever mention the harsh reality: this is not a problem created by the legitimate state.

Their problem stems from the occupation, nowhere else. Because we are talking about the descendants of illegal settlers.

They are the children of colonization, a recognized crime against humanity.

Like all of us, they too are victims of the occupation.

Their only difference from us is that they have lost the right to be European citizens and travel freely in Europe (that is why they want citizenship, not because they love the Republic of Cyprus).

We, on the other hand, lost our homes, our villages, our churches, our roots—everything.

So, why are they protesting against the Republic of Cyprus instead of taking action against the occupation?

After all, it is the occupation that deprives them of the right to be European citizens.

Are they really "stateless"? That is how they define themselves.

But how? They even appealed against the Supreme Court’s ruling in August 2023, which determined that they were not stateless and that they hold Turkish citizenship.

As part of their joint applications under review (a total of 16 cases), all but one (a minor born in Strovolos with a Cypriot father) declared that they held Turkish citizenship.

Therefore, their applications to the authorities of the Republic of Cyprus essentially demand that they be granted Cypriot citizenship despite being Turkish citizens.

Apparently, they hold Turkish citizenship because one or both parents are Turkish citizens. Thus, they are not stateless, as they claim.

This was determined by the Supreme Court.

So, should the Republic of Cyprus now legalize the crime of colonization along with these citizenships?

According to an earlier report by the Turkish-language Cypriot newspaper "Yenidüzen," the number of children of mixed marriages applying for Cypriot citizenship has reached 30,000.

It might be argued that it is unfair to consider those born in Cyprus as settlers.

However, it is also unfair to erase the crime of colonization and expect a legitimate state to accept all these humiliations.

Because for a state, it is dishonorable to grant European citizenship to people who do not consider it their own state and would fight against it like Attila’s soldiers if necessary.

And as we speak today, do we not see that colonization continues in our occupied homeland?

Last Tuesday, Yenidüzen reported that independent "MP" Ayşegül Baybars complained that in the last four years, the fake state had granted over 30,000 "citizenships."

The day before, journalist Cenk Mutluyakalı wrote that 4,431 "citizenships" had been granted in the past year alone.

On average, two people are granted "citizenship" daily not through birth or long-term residency but through an "exceptional" procedure.

A few days ago (12.12.2024), the leader of the Republican Turkish Party, Tufan Erhürman, questioned the population figures announced by the so-called state, stating that no one believes the claim that the population in the occupied areas is 489,000.

They don’t even know the population of the occupied territories. It’s complete chaos.

Under these circumstances, should the Republic of Cyprus just turn a blind eye and hand out citizenships? And on top of that, they shamelessly label this as racism!

• Imagine—while the people in the photo are celebrating colonization in Famagusta, they also complain that the Republic of Cyprus isn’t granting them identity cards!

(Published in Özgür Newspaper on 27.12.24)

Turkish:

Karma Evlilik Sorununa Çözüm Bulmaktan Uzaklaşıyoruz!

Yaklaşık 2.5 sene önce başlattığımız hareket ile “karma evlilik sorunu”, Kıbrıs’ın hem kuzeyindeki hem güneyindeki gündemi oldukça meşgul ediyor.

Bu yılın başlarında ise, çoğu Kıbrıslıtürkü tatmin etmemiş olsa da, Kıbrıs Cumhuriyeti başkanı sayın Hristodoulides’in Kıbrıslıtürkler için açıkladığı 14 maddelik pakette, karma evlilik sorunu da yerini buldu.

Benim bakış açımdan oldukça önemli bir hamleydi; çünkü Kıbrıs Cumhuriyeti hükümeti bu konu ile ilgili tepkisiz olmadığını ve bizlerle çalışmaya açık olduğunu göstermişti.

Ama maalesef ki bizler bu ‘daveti’ iyi değerlendiremedik, değerlendiremiyoruz…

Adamızın kuzeyindeki bazı siyasetçilerin bu konu hakkında pek bir bilgi sahibi olmaması ve zaman zaman siyasi çıkarları uğruna ‘yanlış’ argüman kullanmaları, Kıbrıs Cumhuriyeti’ndeki kamuoyunun gözünde bizi oldukça antipatik bir duruma getirmiş durumda.

Artık biliyoruz, vatandaşlık konularının çözümü Kıbrıs Cumhuriyeti’nin elinde. Peki, kamuoyu bize sempati duymazken, bir cumhurbaşkanının veya hükümetin kamuoyunun görüşüne aykırı davranıp bu soruna bir çözüm bulması ne kadar olası?

Geçtiğimiz hafta sonu, Kıbrıs Cumhuriyeti’nin en büyük gazetesi olan Fileleftheros’ta, karma evlilik sorunu hakkında, “Kimlik mi Yok, Utanma mı Yok” başlıklı bir yazı gördüm.

Yazıyı okurken oldukça üzüldüm. Bütün emeklerimiz, bugüne kadar anlatmaya çalıştığımız her şey sanki boşunaymış gibi hissettim.

Benim tüm uğraşım aslında bizlere karşı bu bakış açısına yer vermemek, mücadelemizin haklılığını göstermek ve kamuoyunun desteğini almaktı.

Çünkü kamuoyunun desteğini almak, siyasetçileri değişim yapmaları konusunda ikna etmeye yaklaştıracaktı bizi. Ancak şu an tam zıt yönde ilerliyoruz…

Hep anlattım, anlatmaya da devam ediyorum. Eğer bu soruna bir çözüm bulmak konusunda samimiysek gerek siyasetçiler, gerek hukukçular, gerek bu sorundan etkilenen kişiler olarak önce bu sorunun nereden kaynaklandığını bilmemiz gerekiyor.

Siyasi çıkarlarımızı gütmeden, objektif olarak bu konuya yaklaşmalıyız; aynı zamanda Kıbrıs Cumhuriyeti’nin de bu konudaki argümanlarını incelemeliyiz.

“Ben bu vatandaşlığı istiyorum, bu vatandaşlık benim hakkım” söyleminden öteye gitmeliyiz artık. Bireysel bir sorun değil, toplumsal bir sorun olduğunu, toplu mücadelenin önemini kavramalıyız.

Bu sorunun aslında Kıbrıs sorunundan kaynaklanan çoğu sorundan sadece biri olduğunu anlamalıyız. Artık görüyorsunuz, bu sorunu çözmek için çoğu yol denenmiş vaziyette.

Karşı tarafı suçlayarak bir yere varılmayacağı aşikÂr. Uzlaşmayı ve diplomasiyi de denemeliyiz artık. Karşı tarafın argümanları göz önünde bulundurarak, iki tarafı da memnun edecek çözümleri bulmayı denemeliyiz.

Bu sorunun tarihi ve siyasi gerçeklerinden kaçmadan, haklı olabileceğimiz argümanlar üretmeliyiz.

Bu şekilde bizlerin mücadelesini haksız olduğunu düşünecek yazılar yerine, Kıbrıs Cumhuriyeti’ndeki gazeteleri neden mücadelemizin haklı olabileceğini söyleyen yazılar doldurmalı artık. Kıbrıs Cumhuriyeti ile birlikte bu soruna ‘ara formüller’ bulabilmeliyiz.

Ben tek başıma ne kadar daha anlatmaya devam edebilirim, sizlere doğru argümanları göstermeye devam edebilirim bilmiyorum; çünkü toplumsal bir mücadele, tek bir kişinin vereceği mücadeleden çok daha etkilidir her zaman.

“Benim çocuğum nasıl vatandaşlık alacak” diye sormak yerine, “ben bu toplumsal mücadeleye nasıl katkı koyabilirim ki tüm çocuklarımız için bir çözüm bulabilelim” diye sormanın zamanı gelmiştir belki.

Ben, Kıbrıs Cumhuriyeti’ne yakın durduğum için, Kıbrıs Cumhuriyeti’nin bizlerin devleti olduğu ve bu yüzden vatandaşlık hakkımız olduğunu söylediğim için linç edilmek yerine, bu gerçeklerin farkına vararak ilerlememizin zamanı gelmiştir belki.

Filelefteros Gazetesi, 20.12.2024, Aristos Mihalidis’in Köşe Yazısı:

“Kimlik mi Yok, Utanma mı Yok

Kendilerini “Kimliksizler” olarak tanımlayan yasadışı “kktc” sakinleri, dün yeniden özgür Lefkoşa’nın İlçe İdaresi’ne yürüdü ve Kıbrıs Cumhuriyeti’ni kendilerini kimliklerinden mahrum bırakmakla suçladı.

Onları vatansız bırakan, insanlık dışı ve ırkçı Kıbrıs Cumhuriyeti’nin kurbanları olarak sunuluyorlar.

Eski Avrupa Parlamentosu Milletvekili Niyazi Kızılyürek ve Cenevre‘deki BM İnsan Hakları Konseyi Dışişleri Bakanlığı da Avrupa Komisyonu‘na Kıbrıs Cumhuriyeti’ni böyle kınadı. İnsanlık dışı ve ırkçı!

Evet, bu insanların bir sorunu var ve üzücü ama ne onların ne de demokrasiyi kınayanların asla söylemediği acımasız gerçek, bunun meşru devletin onlar için yarattığı bir sorun olmadığıdır.

Onların sorunu işgalden kaynaklanıyor, başka hiçbir yerden değil. Çünkü bir ebeveyni yasadışı yerleşimci olan torunlardan bahsediyoruz.

Onlar sömürgeciliğin, insanlığa karşı tanınmış uluslararası suçun çocuklarıdır.

Hepimiz gibi onlar da işgalin kurbanı.

Bizlerden farkları, Avrupa vatandaşı olma ve Avrupa‘da özgürce seyahat etme hakkını kaybetmeleridir (bu yüzden vatandaşlık istiyorlar, Kıbrıs Cumhuriyeti’ni çok da sevdikleri için değil).

Bizler de evlerimizi, köylerimizi, kiliselerimizi, köklerimizi kaybettik, her şeyimizi kaybettik.

Peki, işgale karşı eylem yapmadıkları halde neden Kıbrıs Cumhuriyeti’ne karşı eylem yapıyorlar? Sonuçta bu onları Avrupalı olma hakkından mahrum ediyor.

Gerçekten, “kimliksizler” mi? Kendilerini bu şekilde bağdaştırdılar.

Ama nasıl? Ayrıca, Ağustos 2023’te iddia ettikleri gibi vatansız olmadıklarına, Türk vatandaşlığına sahip olduklarına karar veren Yüksek Mahkeme’ye de itirazda bulundular.

İncelenmekte olan ortak başvuruları bağlamında (toplam 16), kararda belirtildiği gibi, biri hariç hepsi (Strovolos’ta doğan ve babası Kıbrıs kökenli, reşit olmayan bir kişinin durumu) Türk vatandaşlığına sahip olduklarını beyan etmişlerdir.

Bu nedenle, esasen, her birinin Kıbrıs Cumhuriyeti’nin yetkili makamına başvurusu, Türk vatandaşı oldukları sürece onlara Kıbrıs vatandaşlığı verilmesidir.

Görünüşe göre ebeveynlerinden biri veya her ikisi de Türk vatandaşı olduğu için Türk vatandaşlığına sahiptirler. Bu nedenle iddia ettikleri gibi vatansız değiller.

Bu, Yüksek Mahkeme kararıyla belirlenmiştir. Yani, Kıbrıs Cumhuriyeti’nin yapması gereken, bu vatandaşlıklarla birlikte kolonizasyon suçunu temize çıkarmaktır.

Türkçe konuşan Kıbrıslı gazetesi “Yenidüzen“’in daha önceki bir haberine göre, Kıbrıs Cumhuriyeti vatandaşlığı talep eden karma evliliklerden doğan Türk kökenli Kıbrıslı çocuklarının sayısı 30 bini bulmaktadır. Kıbrıs’ta doğanların yerleşimci olarak görülmesinin adil olmadığı söylenebilir.

Ancak kolonizasyon suçunun pratikte silinmesi ve meşru bir devletin tüm bu aşağılamaları kabul etmesi de adil değildir.

Çünkü bir devlet için, bu kişilerin onu kendi devleti olarak kabul etmediğini, ancak gerekli gördüklerinde ona karşı Attila’nın askerleri gibi savaşacakları devletten Avrupa vatandaşlığı talep etmeleri onur kırıcıdır.

Diyelim ki görmezden geldik. Şu anda, bu konuşmaları yaptığımız sırada, işgal altındaki vatanımızda kolonizasyonun devam ettiğini görmüyor muyuz?

Geçtiğimiz Salı günü, Yenidüzen, bağımsız “milletvekili” Ayşegül Baybars’ın son dört yılda sahte devlet tarafından 30 binden fazla “vatandaşlık” verildiğinden şikayet ettiğini bildirdi. Bir gün önce ise, gazeteci Cenk Mutluyakalı, geçtiğimiz yıl 4 bin 431 “vatandaşlığın” verildiğini yazdı.

Ortalama olarak, iki kişi günlük olarak, doğum veya uzun süreli ikamet yoluyla değil, “istisnai” bir prosedürle “vatandaşlık” alıyor, diye yazdı.

Bundan birkaç gün önce (12.12.2024), Cumhuriyetçi Türk Partisi Başkanı Tufan Erhürman, sahte devletin açıkladığı nüfus rakamlarını sorguladı ve işgal bölgelerindeki nüfusun 489 bin olduğu iddiasına kimsenin inanmadığını ifade etti.

İşgal altındaki bölgelerin nüfusunu bile bilmiyorlar. Tam bir kaos.

Bu koşullar altında, Kıbrıs Cumhuriyeti gözlerini kapatıp vatandaşlık mı dağıtmalı? Üstelik utanmadan bunu ırkçılık olarak nitelendiriyorlar!

• Hayal edin, fotoğraftakiler Mağusa’da kolonizasyonunu kutlarken, bir de Kıbrıs Cumhuriyeti’nin onlara kimlik vermediği için şikayetçi oluyorlar!