Is Geography Your Destiny, or Can You Write Your Own Destiny? (Tr: Coğrafya Senin Kaderin midir, Yoksa Kaderini Kendin Yazabilir misin? )

When I was a newborn, politics had already started affecting my life. Yet, I smiled and cried just like the other babies. Perhaps I should have cried more as a baby, should have been sadder than anyone else. I should have been sadder because I was born into the lap of a huge problem that would cast a negative shadow over my entire life. Before I even had a sense of reality, political issues and interests had begun to 'other' me.

"Welcome to the world, baby. Yes, you were born in the TRNC. How does it feel to be born in a place where you will have to fight for even your simplest rights, where politics will never be absent from your life, and where societal interests are disregarded for the sake of personal gains?"

Around this time last year, I shared a post on my social media account. I was once again overwhelmed. I only mentioned how much the mixed marriage issue had affected me and hoped that the authorities would take various initiatives to solve the problem as soon as possible. However, I didn’t just ‘hope’; it turned into a struggle for me. The public reached out to me in response to this post, saying, "Nothing much has been done about this issue so far, let's start a fight, light the fire of this struggle and let's solve this problem once and for all." What did I know about starting a struggle that no one had ever owned until now? Could I, as someone affected by this issue, be a pioneer in solving it? Why hadn't so many activists and politicians owned this issue until now? After all, it was a problem that had existed for years; I had only grown up and begun to understand how significant it was. An intimidatingly long road of struggle lay before me. It would be a lie to say I wasn’t afraid. But was I going to turn a blind eye to other children not being able to attend the universities they wanted, or to their families not being able to travel abroad easily? Being a citizen of the island where one is born is a right for every child. So that no more children feel 'othered,' I set aside my fears; I ignored all hate speech, the "you don't deserve this identity," the "what’s wrong with a Turkish passport and ID," and I said: "we are coming to bring this issue to the heart of the public agenda and solve it."

We have been on this path for a year. This path is a long and bumpy road, full of obstacles and barbed wire. We fell many times, we were pushed many times; but we knew how to stand up and walk without compromising our stance and ideology. We learned a lot and taught a lot. We always tried to reach the most accurate, concrete information and to convey it to you. We have taken many great steps, and we continue to take them. We achieved our first goal, ensuring that every segment of society actively took this issue onto their agenda. Of course, even reaching this goal wasn’t easy. While trying to walk this path, we encountered many people. Some held our hands and lifted us up, while others tried to trip us up repeatedly. Because here, in some segments, instead of paving the way for young people, raising new brains who will fight by holding their hands; there is a political understanding that is very attached to seats and populism and is afraid of raising potential leaders. Is it something to be surprised about? I don’t think so. We are surely not unfamiliar with an understanding that doesn’t give young people a voice, doesn’t let them express themselves, doesn’t ask for and care about their opinions!

"Don’t give me fish, teach me how to fish.

Don’t control me, teach me how to fight.

Don’t determine my fate, teach me how to write my own fate."

Sude Doğan

(Published on April 10, 2023, in Halkın Sesi newspaper and Özgür Gazete.)

https://ozgurgazetekibris.com/kibris/113072-daha-gerceklik-algim-bile-olusmadan-siyasi-sorunlar-ve-cikarlar-beni-otekilestirmeye-baslamisti.html

***

Turkish:

Yeni doğan bir bebekken etkilemeye başlamıştı siyaset benim hayatımı. Oysa ben de diğer bebekler ile ayni şekilde gülümsüyor, ayni şekilde ağlıyordum. Belki de daha fazla ağlamalıydım bebekken, daha çok üzülmeliydim herkesten. Daha çok üzülmeliydim; çünkü tüm hayatıma negatif bir gölge düşürecek kocaman bir sorunun tam kucağına doğmuştum aslında. Daha gerçeklik algım bile oluşmadan siyasi sorunlar ve çıkarlar beni ‘ötekileştirmeye’ başlamıştı oysa.

“Dünyaya hoşgeldin bebek. Evet, KKTC’de dünyaya geldin. En basit hakkın için bile mücadele vermek zorunda kalacağın, siyasetin hayatının hiçbir alanından eksik olmayacağı, bireysel çıkarlar uğruna toplumsal çıkarların hiçe sayılacağı bir yerde doğmuş olmak nasıl bir his?”

Geçen sene bu dönemler kendi sosyal medya hesabımdan bir yazı paylaşmıştım. İçim çok dolmuştu yine. Karma evlilik sorununun beni ne kadar etkilelidiği ve bir an önce yetkililerin çeşitli giirişimler yaparak sorunu çözmesini umduğumu belirtmiştim sadece. Ancak, sadece ‘ummak’ ile kalmamış, kalamamış; bir mücadeleye dönüşmüştü karma evlilik sorunu benim için. Bu yazı üzerine halk bana ulaşıyor; “bu konu hakkında bugüne kadar pek bir şey yapılmadı, bir mücadele başlatalım, yak bu mücadelenin ateşini ve artık bir çözüme kavuşturalım bu sorunu,” diyordu. Ne anlardım ben hiç kimsenin bugüne kadar sahiplenmediği bir mücadeleyi başlatmaktan? Yapabilir miydim acaba, bu sorundan kendi de etkilenen bir kişi olarak, öncü olabilir miydim bu sorunun çözülmesine? O kadar aktivist, o kadar siyasetçi neden sahiplenmemişti bugüne kadar bu sorunu? Sonuçta yıllarca var olan bir sorundu, sadece ben büyüyüp yeni anlamaya başlamıştım ne kadar önemli bir sorun olduğunu. Gözümü çok korkutan, upuzun bir mücadele yolu duruyordu önümde. Korkmuyordum desem yalan olur. Ama göz mü yumacaktım diğer çocukların da benim gibi istediği üniversitelere gidememelerine, seyirci mi kalacaktım aileleri ile yurtdışına kolaylıkla ö gidememelerine? Doğduğu adanın bir vatandaşı olmak her çocuğun hakkı sonuçta. Daha fazla çocuk, ‘ötekileştirilmiş’ hissetmesin diye, korkularımı bir kenara bıraktım; tüm nefret söylemlerine, “siz zaten bu kimliği hak etmiyorsunuz”lara, “Türkiye pasaportu ve kimliği neyinize yetmiyor”lara kulak tıkadım ve dedim ki: “bu sorunu halk olarak toplumsal gündemin tam kalbine oturtmaya ve çözüme kavuşturmaya geliyoruz.”

Bir senedir bu yoldayız. Bu yol, çok uzun ve engebeli bir yol, engellerle ve dikenli tellerle dolu. Çok kez düştük, çok kez ittirildik; ama yine de ayağa kalkıp duruşumuzu ve ideolojimizi bozmadan yürümesini bildik. Hem çok şey öğrendik, hem de çok şey öğrettik. Hep en doğru, en somut bilgiye ulaşmaya ve size de ulaştırmaya çalıştık. Çok güzel adımlar attık, atmaya da devam ediyoruz. İlk hedefimize ulaştık, toplumdaki her kesimin aktif bir şekilde bu sorunu gündemine almasını sağladık. Tabi ki bu hedefimize ulaşmak bile çok kolay olmadı. Bu yolda yürümeye çalışırken, bir sürü insanlar çıktı karşımıza. Kimisi elimizden tutup bizi kaldırdı, kimisi de düşmemiz için defalarca bize çelme takmaya çalıştı. Çünkü burada, bazı kesimlerde, gençlerin önünü açmak, ellerinden tutup mücadele verecek yeni beyinler yetiştirmek yerine; potansiyel liderler yetiştirmekten korkan, koltuklara ve popülizme çok düşkün siyasi bir anlayış var. Şaşırılacak bir şey mi? Pek sanmıyorum. Gençlere söz hakkı sunmayan, onlara kendilerini ifade hakkı tanımayan, fikirlerini sormayan ve önemsemeyen anlayışa pek de yabancı değilizdir eminim hiçbirimiz!

“Bana balık verme, balık tutmayı öğret.

Beni kontrol etme, bana mücadeleyi öğret.

Kaderimi ‘sen’ belirleme, bana kendi kaderimi yazmayı öğret.”

 

Sude Doğan

 

(10.04.2023 tarihinde Halkın Sesi gazetesi ve Özgür Gazete’de yayınlanmıştır.)